Linoleum is, volgens Wikipedia teminste, uitgevonden door Frederick Walton rond 1860. Het woord Linoleum is een samenvoeging van de Latijnse woorden Linem (vlas) en Oleum (olie), lijn(zaad)olie, dus. Walton mengde lijnolie met (onder andere) kurk en liet het geheel oxideren zodat een plastisch materiaal ontstond. Later is dat veelvuldig als vloerbedekking gebruikt.
Vanwege de structuur en taaiheid van linoleum hebben in de twintigste eeuw (en dan vooral de tweede helft) ook kunstenaars het materiaal ontdekt, en wel als vervanger voor het harde hout waar tot dan toe in gesneden en gegraveerd werd. Op basisscholen is het in de jaren zeventig en tachtig een tijdje populair geweest. Op een enkele school staan de spullen te verstoffen in kasten.
Linoleum wordt gemaakt in verschillende hardheden en kleuren. Voor vloeren is het wat harder en in mooie patronen en marmerstructuren te verkrijgen, voor linosnede kun je kiezen uit de zachte (kurklinoleum) en wat hardere, gladde varianten. Die moet je vaak bestellen bij leveranciers voor kunstenaarsmaterialen of schoolbenodigdheden. De wat hardere (en gladde) soort heet bij Forbo Walton (met een nummer dat ik nu even kwijt ben) en de zachte heet meestal gewoon kurklinoleum.
Het is misschien voor de hand liggend, maar kurklinoleum is minder glad en geeft bij het drukken en wat grovere afdruk. Glad linoleum is dus wel wat harder maar geeft dan ook weer strakkere resultaten. Maar goed, een te schraal ingeïnkte harde plaat kan een rommelig beeld geven en een lekker vet ingerolde kurkplaat kan dan juist weer een zeer contrastrijk prentje opleveren.
Als je het linoleum nog even schuurt voordat je gaat gutsen is de inktafdracht later natuurlijk beter. Sommigen schrapen met een scherp metalen plaatje de boel glad(der), maar het gevaar is dat het linoleum niet overal meer dezelfde dikte heeft en dát zie je dan pas bij het afdrukken.
